داستان در مورد دختر کوچکی است که در یک کلبه محقر دور از شهر در یک
خانواده فقیر به دنیا آمده بود. زایمان، زودتر از زمان مقرر انجام شده بود و
او نوزاد زودرس، ضعیف و شکننده ای بود. همه شک داشتند که زنده بماند. وقتی
4 ساله شد، بیماری ذات الریه و مخملک را با هم گرفت. ترکیب خطرناکی که پای
چپ او را از کار انداخت و فلج کرد. اما او خوش شانس بود.
چون مادری
داشت که او را تشویق و دلگرم می کرد. مادرش به او گفت: «علی رغم مشکلی که
در پایت داری، با زندگیت هر کاری که بخواهی می توانی بکنی، تنها چیزی که
احتیاج داری ایمان، مداومت در کار، جرات و یک روح سرسخت و مقاوم است.» بدین
ترتیب در 9 سالگی دختر کوچولو بست های آهنی پایش را کنار گذاشت و بر خلاف
آنچه دکتر ها می گفتند که هیچ گاه به طور طبیعی راه نمی رود، راه رفت و 4
سال طول کشید تا قدم های منظم و بلندی را برداشت و این یک معجزه بود.
او
یک آرزوی باور نکردنی داشت، آرزو داشت بزرگ ترین دونده زن جهان شود، اما
با پاهایی مثل پاهای او این آرزو چه معنایی می توانست داشته باشد؟ در 13
سالگی در یک مسابقه دو شرکت کرد و در تمام مسابقات، آخرین نفر بود. همه به
اصرار به او می گفتند که این کار را کنار بگذارد، اما روزی فرا رسید که او
قهرمان مسابقه شد.
از آن زمان به بعد ویلما در هر مسابقه ای شرکت کرد و
برنده شد. در سال 1960 او به بازی های المپیک راه یافت، و آنجا در برابر
اولین دونده زن دنیا، یک دختر آلمانی قرار گرفت و تا بحال کسی نتوانسته بود
او را شکست دهد. اما ویلما پیروز شد و در دو 100 متر، 200 متر، و دو
امدادی 400 متر، 3 مدال المپیک گرفت.
آن روز او اولین زنی بود که توانست در یک دوره المپیک 3 مدال طلا کسب کند...
در حالی که گفته بودند او هیچ وقت نمی تواند دوباره راه برود.....
منبع : http://nahad.nit.ac.ir/
روزی در زمانهای قدیم عابدی بود که روی یه کوهی زندگی می کرد. شبها
عبادت میکرد و روزهاش رو روزه بود. اون پایین کوه نمی رفت و بین مردم شهر
نمی گشت. هر روز برای این عابد ما یه قرص نون میومد. نصفش رو برای افطار می
خورد و نصف دیگرش رو هم برای سحر نگه می داشت. روزها به همین منوال می
گذشت تا اینکه یه شب نونی برای افطار عابد نرسید و برای سحر هم خبری از اون
نون همیشگی نبود. گرسنگی امان عابد رو بریده بود. برای همین هم به روستایی
که پایین کوه بود رفت. مردم اون روستا نصرانی بودند. عابد به یکی از خونه
ها رفت و تقاضای غذا کرد. صاحبخانه دو قرص نون به عابد داد. وقتی عابد
خواست خونه رو ترک کنه، سگ لاغر و لاجونی که جلوی در خونه اون فرد بود،
دامن عابد رو کشید و عابد یکی از اون نان ها رو برای سگ انداخت. تا می
خواست بره سگ دوباره دامن عابد رو گرفت و عابد قرص بعدی نون رو هم به سگ
داد. داشت می رفت که دوباره سگ دامن عابد رو کشید و عابد برگشت و به سگ
گفت:
ای بی حیا صاحب تو دو قرص نون به من داده، منم جفتش رو به تو دادم
دیگه چی می خوای؟ سگ به اذن خدا به حرف اومد و گفت من از این خونه حفاظت می
کنم و کارایی رو که به من مربوط میشه رو انجام میدم. اما صاحب این خونه
وضع مالیه خوبی نداره. برای همین هم هر وفت که داشته باشن به من هم چیزی
میدن تا بخورم. اما گاهاً میشه که چند روز به من غذا نمیدن، اما من هیچ وقت
در این خونه رو رها نکردم. حالا من بی حیام یا تو که طاقت یه روز گرسنگی
رو نداشتی و یه روز که قرص نونت نرسیده از خدا دل کندی و به دشمنت رو
آوردی؟
مرد عابد با شنیدن این سخنان منقلب شد و به عبادتگاه خویش بازگشت و توبه کرد.
مرد و زن جوانی سوار بر موتور در دل شب می راندند.آنها عاشقانه یکدیگر را دوست داشتند.
زن
جوان: یواش تر برو، من می ترسم. مرد جوان: نه، اینجوری خیلی بهتره. زن
جوان: خواهش میکنم ، من خیلی می ترسم. مرد جوان: خوب، اما اول باید بگی که
دوستم داری. زن جوان: دوستت دارم، حالا میشه یواش تر برونی. مرد جوان: منو
محکم بگیر. زن جوان: خوب حالا میشه یواش تر بری. مرد جوان: باشه به شرط
اینکه کلاه کاسکت منو برداری و روی سر خودت بذاری، آخه نمیتونم راحت برونم،
اذیتم میکنه.
روز بعد ، واقعه ای در روزنامه ثبت شده بود: برخورد موتور
سیکلت با ساختمان حادثه آفرید. در این سانحه که به دلیل بریدن ترمز
موتورسیکلت رخ داد، یکی از دو سرنشین زنده ماند و دیگری درگذشت. مرد جوان
از خالی شدن ترمز آگاهی یافته بود. پس بدون اینکه زن جوان را مطلع کند با
ترفندی کلاه کاسکت را بر سر او گذاشت و خواست تا برای آخرین بار دوستت دارم
را از زبان او بشنود و خودش رفت تا او زنده بماند. دمی می آید و بازدمی
میرود. اما زندگی غیر از این است و ارزش آن در لحظاتی تجلی می یابد که نفس
آدمی را می برد.
شاد بودن، تنها انتقامی است که میتوان از زندگی گرفت ارنستو چه گوارا
منبع : ایران عشــــق
حکایت حمایت از حامیان حضرت علی(ع)
مرحوم علامه
مجلسی نور الله مرقده در کتاب بحار از کتاب «کشف الغمه» حکایتی نقل کرده که
بسیار جالب است و ما ، در اینجا معجزه ای از معجزات امام زمان(ع) نقل می
کنیم و آن حکایت این استمحی الدین اربلی گفت: روزی در خدمت پدرم بودم، دیدم
مردی نزدش نشسته و چرت می زند، در چنین حالی عمامه از سرش افتاد اما جای
زخم بزرگی در سرش بود، پدرم پرسید این زخم اثر چیست؟
گفت: این زخم از جنگ صفین بر سرم آمده است، به وی گفتند شما کجا و جنگ سفین کجا، مگر خواب دیده ای؟
گفت:
زمانی که به مصر سفر میکردم مردی از اهل غزه با من همراه و همسفر بود در
بین راه از جنگ صفین به میان امد همسفرم گفت: اگر من در جنگ صفین صفین بودم
شمشیرم را از خون علی و یاران او سیراب می کردم در جواب گفتم اگر من نیز
در جنگ صفین بودم شمشیر خود را از خون معاویه و پیروان او سیراب می کردم،
در این رابطه با هم به گفتگو پرداختیم تا باالاخره گفتیم اکنون من از یاران
علی(ع) و تو از یاران معاویه ای بیا با هم بجنگیم، با هم در اویختیم و زد و
خورد مفصلی نمودیم، ناگاه متوجه شدم بر اساس زخمی که برداشته ام از هوش
خواهم رفت در این حال شخصی که با گوشه نیزه اش بیدارم کرد، من چشم گشودم او
از اسب فرود آمد و دست روی زخم سرم کشید و فوری بهبود یافتم انگاه گفت:
همینجا بمون و بعد از اندکی ناپدید شد و و خیلی زود برگشت در حالی که سر
بریده همسفرم را که با من نزاع پرداخته بود در دست داشت، فرمود: این سر
دشمن تو است، شما ما را یاری کردی ما هم شما را یاری کردیم، چنانچه خداوند
هر که او را یاری کند یاری می فرماید. پرسیدم شما کیستید؟ فرمود: من صاحب
الامر هشتم. آنگاه فرمود: بعد از این ماجرا هر کس از شما درباره زخم سرت
پرسید بگو ضربتی است که در صفین بر سرم آمده است.
منبع : http://nahad.nit.ac.ir
مرد لباسهایش را عوض کرد و دوباره راهی خانه خدا شد. در راه به مسجد و در همان نقطه مجدداً زمین خورد!
او دوباره بلند شد، خودش را پاک کرد و به خانه برگشت. یک بار دیگر لباسهایش را عوض کرد و راهی خانه خدا شد.
در راه به مسجد، با مردی که چراغ در دست داشت برخورد کرد و نامش را پرسید. مرد پاسخ داد: (( من دیدم شما در راه به مسجد دو بار به زمین افتادید.))، از این رو چراغ آوردم تا بتوانم راهتان را روشن کنم. مرد اول از او بطور فراوان تشکر می کند و هر دو راهشان را به طرف مسجد ادامه می دهند.
همین که به مسجد رسیدند، مرد اول از مرد چراغ بدست در خواست می کند تا به مسجد وارد شود و با او نماز بخواند. مرد دوم از رفتن به داخل مسجد خودداری می کند.
مرد اول درخواستش را دوبار دیگر تکرار می کند و مجدداً همان جواب را می شنود. مرد اول سوال می کند که چرا او نمی خواهد وارد مسجد شود و نماز بخواند؟؟
مرد دوم پاسخ داد: ((من شیطان هستم.)) مرد اول با شنیدن این جواب جا خورد. شیطان در ادامه توضیح می دهد:
((من شما را در راه به مسجد دیدم و این من بودم که باعث زمین خوردن شما شدم.)) وقتی شما به خانه رفتید، خودتان را تمیز کردید و به راهمان به مسجد برگشتید، خدا همه گناهان شما را بخشید. من برای بار دوم باعث زمین خوردن شما شدم و حتی آن هم شما را تشویق به ماندن در خانه نکرد، بلکه بیشتر به راه مسجد برگشتید. به خاطر آن، خدا همه گناهان افراد خانواده ات را بخشید...
من ترسیدم که اگر یک بار دیگر باعث زمین خوردن شما بشوم، آنگاه خدا گناهان افراد دهکده تان را خواهد بخشید. بنا براین، من سالم رسیدن شما را به خانه خدا (مسجد) مطمئن ساختم...
نتیجه اخلاقی داستان:
کار خیری را که قصد دارید انجام دهید به تعویق نیاندازید. زیرا هرگز نمی دانید چقدر اجر و پاداش ممکن است ازمواجهه با سختی های در حین تلاش به انجام کار خیر دریافت کنید. پارسائی شما می تواند خانواده و قوم تان را بطور کلی نجات بخشد...
منبع:http://bohlool98.persianblog.ir/